Lieve zussen,

Hoe ben jij vanmorgen wakker geworden?
Wat was het eerste waaraan je moest denken?
Mozes schrijft in Psalm 90 over de kwetsbaarheid van het mensenleven.
Iedereen wordt daarmee geconfronteerd, vroeg of laat.
We lopen tegen onze grenzen aan.
We hebben te maken met onvermogen, ziekte of verlies.
Zulke dingen kunnen ons de moed ontnemen.
De moed om op te staan bijvoorbeeld…

Het is zo fijn dat wij elke dag mogen beginnen met een blik die verder reikt dan ons kwetsbare bestaan.
Onze kwetsbaarheid is er ’s morgens niet als eerste.
Als we wakker worden, omringt ons meteen Gods liefde.
Nog voordat we zijn opgestaan, is daar Gods trouw.
Hij is Degene die ons moed wil geven voor de nieuwe dag.

Hoe onze omstandigheden ook zijn, we worden wakker als Gods kind.
We staan op met de zekerheid dat we gered zijn door de Here Jezus.
We gaan de dag in met de wetenschap dat niets ons kan scheiden van zijn liefde.
Elke dag ontvangen wij als een nieuwe mogelijkheid om God te dienen met ons leven.

‘… laat ons van blijdschap juichen, al onze dagen,’ zegt Mozes.
Is dat niet erg optimistisch?
Gods liefde kan kracht geven, maar de moeiten van dit leven zijn er nog steeds.
De confrontatie daarmee kan hard en pijnlijk zijn.
Tóch is het een reëel optimisme.
In dit broze, onzekere leven mogen we schuilen bij God.
Zijn liefdevolle aanwezigheid maakt het verschil, elke dag opnieuw.

Gebed: Vader, dank U wel dat U er altijd bent. Soms kan ik tegen de nieuwe dag opzien omdat ik me zwak en kwetsbaar voel. Help mij om nooit te vergeten dat ik bij U mag schuilen. Hoe mijn dag ook verlopen zal, U zult voor mij zorgen. Amen.

Liefs van Grace