Lieve zussen,

In de Adventsweken steken we kaarsen aan, zingen we mooie liederen en lezen we passende teksten.
Maar dat betekent niets als we niet allereerst persoonlijk uitkijken naar de Here Jezus.
‘Is het ook Advent in mijn hart?’

Lang geleden sprak de dichter van Psalm 130 woorden van Advent.
Persoonlijke, emotionele woorden.
Lees maar, hij heeft het over ‘ik’ en ‘mijn ziel’.
De dichter is zich diep bewust van zijn verlorenheid als God hem niet redt van zijn schuld. (vers 1-3)
Hij beseft dat hij persoonlijk een Verlosser nodig heeft.

Ik verwacht de HEERE, mijn ziel verwacht Hem
en ik hoop op Zijn woord.

Mijn ziel…
De dichter weet dat hij een Redder nodig heeft voor zijn ziel.
Want als God aan zijn zonden blijft denken, heeft hij geen enkel perspectief. (vers 3)

… en ik hoop op Zijn woord.

De dichter houdt zich vast aan Gods beloften.
God heeft immers beloofd dat er bij Hém genade is.
Telkens weer! (vers 7)

Advent begint met je persoonlijke verlangen naar de Here Jezus.
‘Ik zie uit naar de HEER, mijn ziel verlangt naar Hem.’
Omdat je je bewust bent van je verlorenheid als Hij je niet redt.

Zet je hart maar wijd voor Hem open.
Je mag Hem ontvangen als jóuw Verlosser.
En ik mag Hem ontvangen als de míjne.
Dat maakt deze weken zo mooi.

Gebed: Heer, mijn ziel heeft U nodig. Daarom kijk ik vol verlangen naar U uit. Wilt U in mijn hart wonen en dichtbij mij zijn. Dank U dat ik mag vertrouwen op uw beloften. Uw genade is eindeloos groot. Amen.

Liefs van Grace