Reeds eerder vertelde ik jullie dat ik voor onze kleinkinderen de kinderbijbel ‘De Hillige Histoarje’ uit het Fries in het Nederlands vertaald heb. Vandaag gaat de overdenking van Grace over bidden. Voor onze kleinkinderen heb ik het volgende verhaaltje over bidden geschreven, dat ik met jullie wil delen.

Lieve kleinkinderen,

Ik geloof in de kracht van het gebed. Maar heel eerlijk gezegd, goed bidden kan ik niet. Nee, ‘de gave van het gebed’ heb ik niet. Komt dat ook door de traumatische ervaring die ik als jong onderwijzer in Nijverdal heb opgelopen? Het was de gewoonte op mijn school dat elke maandagochtend, voordat de school begon, wij als collega’s met elkaar, in de personeelskamer in gebed een zegen vroegen voor de komende week. Om de beurt moesten de mannen (de meesters) luidop voorgaan in gebed, zoals dat vroeger gezegd werd. En op de vrijdagmiddag na schooltijd hardop een dankgebed uitspreken.
Toen het die maandagochtend mijn beurt was en ik begon te bidden, bad ik: ‘Onze Vader in de hemel….,’ en ik kon geen woord meer uitbrengen. Wat een afgang! Maar het werd nog erger. Die vrijdagmiddag na schooltijd en wij weer allemaal in de personeelskamer eerbiedig bij elkaar zaten en ik begon te bidden, viel ik weer stil. Nadat ik heel zenuwachtig drie of vier woorden gezegd had, nam onze baas, het hoofd der school, mijn gebed over.

Bidden, ja ik geloof in de kracht van het gebed. Wanneer andere mensen voor jou bidden, dat heeft gevolgen. Jullie omie en ik hebben dat aan de lijve ondervonden.

Zoals Jacob in onderstaand verhaal bidt met zijn God, dat is gewoon ook een lichamelijke worsteling. Lees het verhaal maar.
In het boek ‘Reis door de nacht’ geschreven door Anne de Vries vertelt de schrijver over het oude mannetje Gerrit. Wanneer de vader van Jan in een concentratiekamp gevangen zit en Jan op weg naar de duinen om daar doodgeschoten te worden, kan ontvluchten, zegt oom Gerrit later tegen Jan:’Dat jouw vader het concentratiekamp zal overleven, dat weet ik zeker. Maar ook jou kon ik niet missen. Je bent nog zo jong. Dat jij nu niet gefusilleerd bent, kostte mij een nacht bidden. En toen wist ik dat jij in leven zou blijven.’
Lieve kleinkinderen, stel mij nu geen waaromvragen, waar ik geen antwoord op heb. Nog zie ik mijzelf als klein jongetje van zeven jaar op de knieën voor mijn bed liggen. ‘Here houdt ook deze nacht, getrouw over mij de wacht. En wilt U mijn papa weer beter maken?’ Maar mijn vader stierf wel.
Ook al die gebeden voor mijn vader, in bijna elke gezin op Kollumerpomp en vooral ook in de kerk, ze werden niet verhoord.
Waarom wordt de één beter en sterft de ander? Ik kan jullie daar geen antwoord op geven.
Hoofdstuk 22 – Israël – Genesis 32 en 33