Lieve zussen,

Psalm 139 is een geliefde psalm.
Wat is het een geruststelling dat God altijd bij ons is.
Hij omgeeft ons met zijn liefde en zorg.
Er is geen plaats waar we onbereikbaar zijn voor Hem.
Dat is een onbevattelijk groot wonder, schrijft David.

En tegelijk is het ook zo logisch.
God is immers je Schepper.
Hij heeft je geweven in de buik van je moeder.
Het is toch vanzelfsprekend dat de Maker zijn eigen werk door en door kent?
Uiterlijk én innerlijk.

‘U was het die mijn nieren vormde, die mij weefde in de buik van mijn moeder.’
Je zou kunnen denken dat het hier letterlijk over je nieren gaat.
Ja, ook deze organen heeft God bedacht en geschapen. 
Maar in het Hebreeuws hebben de nieren nog een andere betekenis.
Ze staan voor het allerdiepste gevoelsleven van de mens.
God schiep niet alleen je lichaam, Hij gaf jou ook je eigen unieke persoonlijkheid.

We hebben allemaal een stukje innerlijk dat niemand kent.
Een diep verborgen deel, waarin we ons soms eenzaam kunnen voelen.
Daar wonen de gedachten en verlangens die we met niemand delen.
Gevoelens waarvan we ons soms niet eens bewust zijn, waaraan we geen woorden kunnen geven.
Ons innerlijk kan op allerlei manieren beschadigd zijn door de dingen die we meegemaakt hebben. 
Ook dat weet God.
Ook daar heeft Hij het juiste zicht op.
Hij is vertrouwd met ons diepste gemoedsleven.

Waarom zouden we niet alles aan onze Schepper durven vertellen?
Hij weet het immers al.

Gebed: HEER, mijn Schepper, dank U dat U mij doorgrondt en kent. U begrijpt ook de gedachten en gevoelens die ik met niemand kan delen. U weet waar ze vandaan komen. Bij U mag ik kwetsbaar zijn. Amen.

Liefs van Grace